'Εντεχνο
На странице Греческая музыка Вы найдете клипы современных греческих исполнителей и тексты к ним.
Ελένη Τσαλιγοπούλου - Δεν μας Συγχωρώ
Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη
τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές
Πως να κλείσει η πληγή
πως να βγει το αγκάθι
γιατί βρήκαμε γιατί
τόσες αφορμές
Θα ’μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε
Στον υπόγειο σταθμό
μια οφθαλμαπάτη
μες στο πλήθος το βουβό
χάθηκε κι αυτή
Δεν το καταλάβαμε
πόσο αργεί η αγάπη
να δούμε δεν προλάβαμε
το τέλος μας αρχή
Μανώλης Λιδάκης - Για να σε συναντήσω
Κάθισε εδώ κοντά μου,
μου `λειψες ξαφνικά.
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
χτυπάει η μοναξιά.
Μείνε λιγάκι ακόμα,
κάτι έχω να σου πω,
να πάρει ο αέρας χρώμα.
Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
γι’ αυτό, για να σε συναντήσω.
Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου,
γι’ αυτό, για να σε συναντήσω.
Δεν έχει αρχή και τέλος,
δεν έχει μέτρημα,
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα.
Στο πιο βαθύ σκοτάδι,
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη,
της νύχτας το σκοτάδι,
φωτίζει το φιλί.
Τ'ανείπωτα - Δ. Ζερβουδάκης
Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…
Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Απόψε, μη χαθείς…
Χρήστος Θηβαίος - Δεν είμαι άλλος
Πίσω απ’ το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό
Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ’ ένα σκοπό χερουβικό
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός..
Νίκος Οικονομόπουλος - Εννοείται
Άκου, εγώ ήρθα εδώ για να μείνω,
τα παλιά πηγαινέλα μου σβήνω
και με τίποτα δε σε συγκρίνω
Εννοείται...
Με τα μάτια σου ερωτευμένος,
στο φιλί σου τρελά κολλημένος,
απ’ το σώμα σου εξαρτημένος
κι άλλα πολλά...
Εννοείται...
Eννοείται, ψυχή μου,
την έχω πατήσει μαζί σου..
Εννοείται πως θελω
να μείνω εδώ στη ζωή σου...
Μα τα ψέματα δεν τα σηκώνω,
ένα ψέμα σου και σε τελειώνω,
θα σ’ αφήσω και δε θα γυρίσω
γι’ αυτό εννοείται...
Άκου, όσα έχω σου τα `χω χαρίσει
και τους φίλους μου έχω πουλήσει
τέτοιον έρωτα δεν έχω ζήσει
Εννοειται...
Στην αυλή των θαυμάτων θα μένεις,
στον Παράδεισο βόλτα θα βγαίνεις,
με φιλιά μου σχεδόν θα πεθαίνεις,
θα σ’ αγαπώ
Εννοειται...
Που είναι η αγάπη - Μιχάλης Χατζηγιάννης
Μοιάζουν οι ώρες να’ ναι μεγάλες ανηφόρες
σαν να παλεύω έτσι αισθάνομαι και ζω
μοιάζουν οι ώρες να πέφτουν πάνω μου σαν μπόρες
κι οι αναμνήσεις να ρίχνουν πάλι κεραυνό
Κάτι στη ψυχή είναι ακόμα τόσο ευσυγκίνητο
κλαίω σαν παιδί όταν πάω εσένα να σκεφτώ
ώρες στη σιωπή ώρες στη δουλειά και στ’ αυτοκίνητο
βράδυ και πρωί ψάχνω τρόπους για να ξεχαστώ
Πού είναι η αγάπη που μ’ ανέβασε στα σύννεφα
Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω, να σωθώ
πού είναι η αγάπη να μου αποδείξει πριν το τέλος
αν είναι απάτη ή αν είναι κάτι μαγικό
Μοιάζουν οι ώρες να’ ναι αφιλόξενες σαν χώρες
όπου δεν βρίσκω το καταφύγιο που ζητώ
μοιάζουν οι ώρες να `ναι μεγάλες ανηφόρες
σαν να παλεύω έτσι αισθάνομαι και ζω
Γιάννης Βαρδής - Πάρε με
Θέλω να 'μαι κοντά σου,
να 'μαι φως και σκιά σου,
πως πεθαίνεις για μένα να λες,
θέλω να ‘μαι το δάκρυ,
στων ματιών σου την άκρη,
κι όταν φεύγω για μένα να κλαις.
Πάρε με, μες στα όνειρα σου βάλε με,
δεν αντέχω, νιώσε με, έλα και σώσε με
κρύψε με, μες την αγκαλιά σου κρύψε με,
νιώσε τι αισθάνομαι, φεύγεις και χάνομαι.
Θέλω να με προσέχεις,
φυλαχτό σου να μ' έχεις,
να μην πάθεις ποτέ σου κακό,
θέλω να με τελειώνεις,
σαν κερί να με λιώνεις,
στα καυτά σου φιλιά να χαθώ.
Γιώργος Παπαδόπουλος - Για την αγάπη σου
Σ’ αγαπώ και μαζί σου ξαναζώ
Μ’ αγαπάς και ονειρεύομαι πετώ
σαν πουλί στο γαλάζιο ουρανό
Μ’ αγαπάς και `χω δύναμη να πω
ότι ζω μόνο για να σ’ αγαπώ
και παλεύω και αντέχω και νικώ
Για την αγάπη σου θα πολεμήσω
κι όλες τις μάχες μου θα τις κερδίσω
και τις πληγές μου όλες θα γιατρέψω
μ’ έχεις κάνει εσύ να πιστέψω
Σ’ αγαπώ και μαζί σου ξαναζώ
Μ’ αγαπάς και ονειρεύομαι πετώ
στο μεγάλο ταξίδι που με πας
σ’ ένα κόσμο που φτιάχτηκε για μας
Σαν παιδί παίζω, τρέχω και γελώ
Μ’ αγαπάς και είναι τόσο αληθινό
ότι ζω και πιστεύω και ζητώ
Με προσέχεις, με νοιάζεσαι, με πας
στα ταξίδια του νου και της καρδιάς
μου χαρίζεις τα πάντα
Δίχως κάτι να ζητάς
Σ’ αγαπώ
Για την αγάπη σου εγώ θα ζήσω
κι όλες τις μάχες μου θα τις κερδίσω
γιατί αγάπη μου για σένα ζω
μόνο για σένα ζω
Αγκάλιασέ με σφιχτά
Για την αγάπη σου θα πολεμήσω
και πάντα μέσα σου θέλω να ζήσω
Μαζί σου
Νίκος Βέρτης - Αν είσαι ένα αστέρι
Αυτό που μου συμβαίνει φοβάμαι τόσο να το πω
καρδιά μου πληγωμένη ας είναι αλήθεια αυτό που ζω
Αγάπη να’ναι αληθινή αιτία να’ναι κι αφορμή
σ’αυτά τα μάτια που κοιτώ τον έρωτα να βρω
Αν είσαι ένα αστέρι
που φως θα φέρει στην άδεια μου ζωή
ποτέ μη σβήσεις ποτέ να μη μ’αφήσεις
ποτέ να μη χαθεί η αγάπη αυτή
Μα όνειρο αν είσαι τα φώτα σβήσε
στα όνειρα να ζω
μη ξημερώσει ποτέ να μη τελειώσει
μέσα μου μείνε να σ’ αγαπώ
Στο δρόμο το δικό μου τα πάντα ήταν σκοτεινά
ποτέ τα όνειρά μου δε θα’χαν γίνει αληθινά
Μα τώρα είσαι εδώ εσύ και έχω ξαναγεννηθεί
το τέλος κι η αρχή μου ζωή μου είσαι εσύ
Αντώνης Ρέμος - Τα Σάββατα
Κάτι αλλάζει όπως πέφτουνε τα φώτα
των φαναριών στην Πειραιώς, στην Κηφισίας,
κάτι αλλάζει τέτοια μέρα σαν και πρώτα,
ψάχνει η πόλη μια σταγόνα ευτυχίας...
Την πόρτα κράτα να περάσει το φεγγάρι,
να κάνει βόλτα στο δωμάτιο και να φύγει,
αυτός ο κόσμος όλο λέει αλλού να πάει
κι όλο στα μάτια σου επάνω καταλήγει...
Σου λέω κοίτα με, μου λες δε θέλω...
Μα πώς μπορείς να μη πιστεύεις πια στα θαύματα;..
Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω...
Μα πώς μπορείς να μη με αγαπάς τα Σάββατα;..
Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα...
Κορμιά δεμένα επιμένουν στην αγάπη...
στα σινεμά, σε μια αγκαλιά, σε δυο αστεία.
Αυτή τη μέρα μ’ ό,τι αντέχει να υπάρχει,
ψάχνει η πόλη μια χαμένη ευκαιρία...
Μέλισσες - Έλεγες
Όλα αρχίζουν ξαφνικά και τελειώνουν βιαστικά.
Έτσι έφυγες κι εσύ μες της νύχτας τη σιωπή.
Και εγώ κάθομαι κοιτώ τον απέραντο ουρανό.
Και φοβάμαι το πρωί γιατί μόνο θα με βρει.
Έλεγες πως μ’ αγαπάς μα ελπίδες μου χρωστάς
Έλεγες να μη σε αφήσω μόνο εσένα να αγαπήσω.
Μα σα σύννεφο σκορπάς και σιγά μου τραγουδάς
όσο μπορείς να μ’ αγαπάς.
Τόσα δάκρυα γυμνά από λύπη και χαρά.
Έγινε ο πόνος πια άλλη μια συνήθεια.
Έτσι εγώ θα συνεχίσω άλλη αγαπή θα γνωρίσω.
Μα στα βάθη της καρδιάς μου μόνο εσένα θα κρατήσω.
Έλεγες πως μ’ αγαπάς μα ελπίδες μου χρωστάς.
Έλεγες να μη σε αφήσω μόνο εσένα ν’ αγαπησω.
Έλεγες πως μ’ αγαπάς μα ελπίδες μου χρωστάς.
Έλεγες να μη σ’ αφήσω μόνο εσένα ν’ αγαπησω.
Μα σα σύννεφο σκορπάς και σιγά μου τραγουδάς
Όσο μπορείς να μ’ αγαπάς.
Όσο μπορείς...
Παύω πλέον να σε νοιάζομαι, δε σε χρειάζομαι
Και απορώ πόση αξία σου `χα.
Παύω πλέον να σε σκέφτομαι, το λέω και ντρέπομαι
Και όσα ακούμπησες πετάω ρούχα
Και μην πιστέψεις ότι πάω να τρελαθώ για σένα
Και μην πιστέψεις ότι ήτανε γραφτό
Εσύ με μένα μια ζωή να ζήσουμε μαζί
Και μην πιστέψεις σε σενάρια τρελά ρομαντικά
Και άλλα τέτοια χαζά
Πως κάθε βράδυ μόνος κλαίω
Όλα είναι στο μυαλό άκου εμένα που σου λέω...
Τυχαία γνωριστήκαμε, τυχαία φιληθήκαμε
Τυχαία ερωτευτήκαμε, τυχαία εμείς πεθαίνουμε, μωρό μου!..
Πίστεψε και αυτό σε παρακαλώ
Ποτέ δε σκέφτομαι τα βράδια μας
Ποτέ τις νύχτες δε μεθάω.
Πίστεψε και αυτό λιώμα σε γκρεμό
Δε σε χρειάζομαι, τα μάτια σου δεν βλέπω, στο κενό πηδάω...
Ξύπνησα μες τον ύπνο μου κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την κι πάψε πια να κλαις.
Μα η άλλη ήταν η δική σου μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου Θα μαι κοντά σου όταν με θες...
Τα χρόνια είναι αμέτρητα μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες Θα μαι κοντά σου όταν με θες...
Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου, να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις, τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες Θα μαι κοντά σου όταν με θες...
Της λήθης το πηγάδι - Γιάννης Χαρούλης
Της παπαρούνας τον ανθό
Να μην τον εμυρίσεις.
Γιατί σε μένα μάτια μου
Μια μέρα θα γυρίσεις.
Να μου γυρέψεις τη φωτιά
Και του τρελού το χάδι.
Πάντα ζητούσες τα φιλιά
Που αφήνουνε σημάδι.
Τα χάδια μου τα πέταξα
Στης λήθης το πηγάδι.
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι.
Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτα να μην πιάνεις.
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις.
Και σου κουρσεύουν τη λαλιά
Κι ανάσα πια δεν έχεις.
Κι όλο γυρίζεις το πρωί
Χάδι να μου γυρεύεις.
Πως δε μ' αγάπησες το ξέρω - Χρήστος Θηβαίος
Πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω
κι ας ταξιδέψαμε μαζί.
Με γκρίζο και με θαλασσί,
εκεί που τ’ όνειρό σου ζει
κι φλέβα σου κρυφή πατρίδα,
πως δε μ’ αγάπησες το είδα.
Λέξη μην πεις το ξέρω,
πως δε μ’ αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.
Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω,
πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω.
Πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω,
μα δε σου το `δειξα γιατί
ήταν η θάλασσα ζεστή
κι εγώ καράβι από χαρτί
να λιώνω στον υγρό σου πόθο,
πως δε μ’ αγάπησες το νιώθω.
Λέξη μην πεις το ξέρω,
πως δε μ’ αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.
Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω,
πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω.
ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
Παντελής Θαλασσινός - Ανάθεμά σε
Σ’ έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ’ τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη
Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ’ τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
Νικος Παπαζογλου - Αύγουστος
Σ’ έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ’ τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη
Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ’ τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι
πολλά κομμάτια έγινε
σπασμένο ποτηράκι
Θυμήθηκα που πίναμε
σε τούτο το τραπέζι
τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά
ποιος ξέρει τι γυρεύει
Κανείς εδώ δε τραγουδά
κανένας δε χορεύει
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει
Τυχαία δήθεν αν τη δεις
φέρ’ την στο ταβερνάκι
κρυμμένος θα `μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι
Κανείς εδώ δε τραγουδά
κανένας δε χορεύει
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει
Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι
πολλά κομμάτια έγινε
σπασμένο ποτηράκι
Θυμήθηκα που πίναμε
σε τούτο το τραπέζι
τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά
ποιος ξέρει τι γυρεύει
Κανείς εδώ δε τραγουδά
κανένας δε χορεύει
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει
Τυχαία δήθεν αν τη δεις
φέρ’ την στο ταβερνάκι
κρυμμένος θα `μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι
Κανείς εδώ δε τραγουδά
κανένας δε χορεύει
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρο άδωρο
ν’ αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό.
Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ’ αυτό το σπίτι
πριγκιπέσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος
κι ο χαρακτήρας μας.
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη
μ’ έβγαλαν σωστό.
Ξημερώματα στο δρόμο
ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου
και χάνω το μυαλό μου.
Πολλές φορές σου μίλησα
Με χρώματα στο στόμα
Στο είπα, όσα έμαθα
Τα έμαθα με το σώμα
Μισός ψυχή μισός κορμί
Κι η πείνα μου θηρίο
Μισή ζωή σπατάλησα
να ζήσουν και τα δύο
Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις
Δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα Φίλα με τώρα
Με αγαπούσε το νερό
Μα ο ουρανός με ζούσε
Κι όταν μετρούσα τι μπορώ
Η γη δε με χωρούσε
Κυνήγησα τις ομορφιές
Μα μ’ έκλεψε η λύπη
Οι αλήθειες μου: εσύ όταν κλαις
Και της καρδιάς μου οι χτύποι
Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις
Δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα Φίλα με τώρα
Βρεγμένο ρούχο η μοναξιά μου
Καθώς βαθαίνει η νύχτα
Την άλλη όψη της καρδιάς μου
Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα
Βρεγμένο ρούχο η μοναξιά μου
Που το φορώ και στάζει
Το μόνο που έμεινε κοντά μου
Το δρόμο που φυγες κοιτάζει
Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου
Και το `χεις πάρει μακριά
Φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου
Κι εδώ δεν ξημερώνει πια
Στην ανεμόσκαλα του πόνου
Κι απόψε ανεβαίνω
Μια σπίθα στη βροχή του χρόνου
Πάλι ξεχνάς πως περιμένω
Στην ανεμόσκαλα του πόνου
Χωρίς φιλί και χάδι
Σε μια γωνιά αυτού του τόπου
Πώς να τ’ αντέξω το σκοτάδι
Μόνη στης ζωής την άκρη άλλη μια φορά
Έμειναν τα όνειρα μισά
Στέγνωσε ξανά το δάκρυ μέσα στην ψυχή
κι έγινε αλμύρα στην πληγή.
Θέλω να σου πω αντίο, όμως δεν μπορώ
μένω μες στο λάθος μου να ζω
ό,τι μου ζητήσεις δίνω κι ένα σου ζητώ
να `ρχεσαι κι εγώ να ξαναζώ.
Σ’ ανταμώνω στα κρυφά
εκεί στα σκοτεινά, γεννιέμαι στα φιλιά
Σε αγγίζω μια φορά, εκεί στο πουθενά
και χάνομαι μετά.
Να ξέρεις, όλη τη ζωή μου δίνω, σώμα και ψυχή
φτάνει πάλι να `μαστε μαζί
Σε θέλω, δε με νοιάζει που πηγαίνω
ούτε που θα βγει
Είσαι εσυ το τέλος μου κι αρχή.
Μόνη στης ζωής την άκρη
ψάχνω στο ποτό
Ένα παραμύθι να πιαστώ
κι ένα τηλεφώνημά σου, έτσι ξαφνικά
μ’ έσωσε ακόμα μια φορά.